Lager Koralle (też: Object Koralle) to kryptonim obiektu wojskowego na północ od miejscowości Bernau pod Berlinem. W latach 1943-1945 służył za centrum Dowództwa Marynarki Wojennej (OKM).
Obiekt miał początkowo służyć jako szkoła wiadomości Marynarki Wojennej, a dopiero później nadano mu nazwę „Koral”.
Prace budowlane rozpoczęto w 1939 roku na mocno zalesionym obszarze, dwa kilometry na północny-zachód od Lobetal, na północ od Bernau.
Miejsce pierwotnie należało do Hope Valley Institutions .
W związku z rosnącym zagrożeniem ze strony bomb lotniczych zdecydowano o przeniesieniu centrum dowodzenia Naczelnego Dowództwa Marynarki Wojennej (OKM) z Berlina w bezpieczniejsze miejsce. 30 stycznia 1943 r. przeniósł się do bazy w Koralle. Nieco później na miejscu powstała główna stacja radiowa dowódcy okrętów podwodnych (BdU). Dzięki temu cała komunikacja związana z wojną i z okrętami podwodnymi dotarła do odpornego na bomby lotnicze bunkra komunikacyjnego.
Po natarciu Armii Czerwonej i okrążeniu Berlina w 19 kwietnia 1945 r. Wydano rozkaz przeniesienia się do tymczasowego obiektu w Troelle koło Plön, a osiem dni później do Flensburga-Mürwik.
Po zakończeniu wojny duża część obiektu została wysadzona w powietrze przez wojska radzieckie. Ruiny nadal są na miejscu.
Podziemny dwukondygnacyjny bunkier i kwatera Dönitz’a zostały zachowane do dnia dzisiejszego.
Do dziś zachowało się także podwójne ogrodzenie, podwójna brama wjazdowa oraz kilka budynków koszarowych, technicznych oraz pozostałości po masztach antenowych.
Na terenie znajdowały się: schron przeciwlotniczy, schron podwyższony i schron podziemny. Siedziba OKM działała w podziemnym schronie. Znajdowała się tam również mesa oficerska, baraki, kilka zbiorników przeciwpożarowych i inne mniejsze obiekty. Część budynków była połączona ze sobą pod ziemią.
Baza Koralle była wyposażona w liczne systemy telekomunikacyjne.
Po zajęciu terenu przez Wojska Radzieckie podziemny schron został przebudowany i zmodernizowany.
Obecnie schron nie jest dostępny do zwiedzenia. Z uwagi na akty wandalizmu oraz ze względów bezpieczeństwa wyjście ewakuacyjne zostało zabezpieczone betonową płytą przez kustoszy terenu. Prawdopodobnie jest możliwe zwiedzanie raz w roku.
